Ἡ Βαγιανή, ἀσκητικὴ καὶ νοσταλγικὴ ἑβδομάδα

Ταπεινὸ καὶ ἐόρτιο Πασχάλιο ἀντίδωρο τιμῆς καὶ φιλαδελφίας, σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς  καὶ συλλειτουργούς μου, ποὺ ἐντίμως  καὶ φιλοχρίστως...

Ταπεινὸ καὶ ἐόρτιο Πασχάλιο ἀντίδωρο τιμῆς καὶ φιλαδελφίας, σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς  καὶ συλλειτουργούς μου, ποὺ ἐντίμως  καὶ φιλοχρίστως  διακονοῦν τὶς ἐνοριακὲς κοινότητες τῆς νήσου Σκοπέλου.

«Τὸ Βαγιανὸ μήνυμα εἶναι ἐκπομπὴ Ἀναστάσεως» Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος (+2018)
Μὲ βουρκωμένα μάτια πορευόμαστε αὐτὲς τὶς προεόρτιες τοῦ Μεγαλοβδόμαδου, τρανὲς ἡμέρες, καὶ πᾶμε ν᾿ ἀνταμώσουμε τὸ Νυμφίο Χριστό. Κοιτᾶμε γύρω μας κι ἀφουγκραζόμαστε τὴ σιωπὴ ποὺ ἀνατέλει μέσ᾿ ἀπὸ τὶς ὁλοπράσινες πλαγιές, τὶς στολισμένες μὲ ἀνεμῶνες, μὲ μαργαρίτες,  μὲ παπαροῦνες. Στολίδια μοναδικά τῆς ἄνοιξης, ποὺ κομίζονται τοῦτες τὶς ἄχραντες ὧρες νὰ κοσμίσουν τὴ  νοσταλγικὴ Βαγιανὴ ἑβδομάδα, τὴ «βαϊβδουμάδα ‘τῶν παλαιῶν Σκοπελιτῶν, τὴν «κουφή», ὅπως λέγεται ἀλλοῦ.

Κι ἔρχονται οἱ μνήμες τοῦτες τὶς σιωπηλές, μυστικὲς καὶ κορυφαῖες μέρες, νὰ παραμερίσουν κάθε ἀπόγνωση καὶ νὰ φωτίσουν μὲ τὸ ἰλαρό τους τὸ φῶς,  τῆς κατάνυξης, τῆς εὐλογίας καὶ τῆς  ἱερότητας  τὸ φῶς, αὐτὲς  κορυφαῖες στιγμές,  ὧρες καὶ  μέρες ποὺ βηματίζουμε.
Γιατὶ θυμᾶται κανεὶς μὲ πόση προθυμάδα στολίζονταν, ὁμόρφαιναν ἀπὸ πάστρα καὶ μεράκι οἱ ἐκκλησιές αὐτὴ τὴ βδομάδα, ὥστε νὰ εἶναι ἕτοιμες γιὰ ν’ἀφουγκραστοῦν τὸν ὕμνο «Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ τήν ἄφατον δι΄ ἡμᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα σοι» κι ὕστερα νὰ προσδοκοῦμε τὸ προαναστάσιμο καὶ χαμογελαστὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ νὰ καρτεροῦμε νὰ ξημερώσει ἡ Βαγιανὴ ἡ Κυριακή, νὰ εὐωδιασει ὁ ναός, ἀλλὰ καὶ τὸ σπίτι ὀλόφρεσκη βάγια, νὰ στολίσει τὰ εὐχετήρια «Χρόνια πολλά, Καλὴ Ἀνάσταση».

Ραντισμένο καὶ μὲ ὁλόφρεσκα φύλλα βάγιας τὸ δάπεδο τοῦ ναοῦ, ἔρχεται νὰ θυμίσει τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἁγία Πόλη. Γιατὶ οἱ ὄσοι πιστοί, τὸ ξερουμε, πὼς πάνω σ᾿ αὐτὰ τὰ φύλλα θὰ βαδίσει ὄχι μονάχα ὁ εὐλογημένος ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἀλλὰ κι ὁ Νυμφίος. Τὸ ἴδιο βραδυ, «ἡ Ἄκρα Ταπέινωσις», Αὐτός, ποὺ «τὰς ἀμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ ὑπερ ἡμῶν ὀδυνᾶται’( Ἠσ. 52, 15)
Εὐωδιαζει στὴν ἑόρτια τράπεζα τὸ βραστὸ ἤ τὸ τηγανιστὸ τὸ ψάρι, γιὰ τὸ καλό, γιὰ τὰ χρόνια πολλά, ἀλλὰ κι ὡς ἀναμνηση τὴς Πασχάλιας εὐφροσύνης ποὺ τὴν ἐρχόμενη Κυριακὴ θὰ ἀπολάυσουμε: Ὅλοι,  «Πλούσιοι καὶ πένητες, ἐγκρατεῖς καὶ ράθυμοι...».

Εὐωδιαζουν  φρεσκοασβεστωμένα τὰ σοκκάκια. ἀλλὰ καὶ τὰ σπίτια, ποὺ ἄνοιξαν ἀπὸ τὸν ἔγκλειστο βίο τοῦ χειμώνα καὶ τῶν γκρίζων ἡμερῶν ποὺ σκεπαζε τὸν τόπο. Καθαρίζονατι τὰ χλωμὰ τὰ τζάμια, οἱ καπνισμές παραστιές καὶ ἀνοίγουν τὰ πορτοπαράθυρα, νὰ εἰσοδεύσει ὁ ἥλιος ὁ ἀνοιξιάτικος παρέα μὲ τὴν αἰσιοδοξία.
Ὅλ᾿ αὐτα, λοιπόν, ἀτενίζει ἡ κάθε ψυχὴ ἀπὸ τὸν ἀσκητικό της χῶρο ποὺ ζεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες Κι ἀναπάυεται μὲ ὅλ᾿ αὐτά, γιατὶ τοῦτες οἱ χαριτωμένες καὶ ἀχνοφωτισμένες μνῆμες εἶναι ποὺ χαρίζουν στὴν ψυχὴ τὸ κουραγιο νὰ κάμει κι ἄλλο ἕνα βῆμα μπροστά. Ὅπως ὁ διψασμένος ὁδοιπόρος, ποὺ μὲ ἔγκοπο σῶμα καὶ διψασμένα χείλη σιμώνει τὴν πηγή  κι ἀνασταίνει μέσα του ὅλες τὶς στερνὲς δυνάμεις του, ὥστε νὰ φτάσει ἐκεῖ καὶ νἀ ξαποστάσει.
 
Λαμπάδα ἀναμμένη ἡ ψυχή μας θ᾿  ἀγρυπνεῖ κι ἐφέτος, - ἰδίως ἐφέτος - κάθε βραδυ, σιμὰ στὸ Νυμφίο Χριστό, στὸν «κατάστικτον τοῖς μώλωψι» Κύριο. Θὰ Τοῦ  παρασταθοῦμε μὲ συντριβὴ  στὸν Κῆπο τὼν Ἐλαιῶν, ποὺ ἀσημίζει μέσα στὸ ἀστροστόλιστο καὶ συνάμα τόσο τραγικὸ βράδυ. Κι ὕστερα, ἀφοῦ σταθοῦμε σιμά Του, στὸν φριχτὸ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ λάβουμε ὠς μέγα ἀντίδωρο τό λόγο Του, «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς», θὰ κατηφορίσουμε μετὰ γιὰ τὸ μνημεῖον Του, τὸ καινόν μνημεῖον «ὅπου ἐθηκαν τὸν Ἰησοῦν». Θὰ παραμέινουμε ὅμως  ἐκεῖ, γιὰ  νὰ ζήσουμε τὸν ἀθανατο πατερικὸ λόγο «Τί τοῦτο σήμερον σιγὴ πολλή ἐν τῇ γῇ· σιγὴ πολλὴ καὶ ἠρεμία λοιπόν· σιγὴ πολλὴ, ὅτι ὁ Βασιλεὺς ὑπνοῖ· γῆ ἐφοβήθη καὶ ἡσύχασεν ....» ( Ἁγ. Ἐπιφανιος Κυπρου) καὶ μέ ραγισμένη φωνὴ θὰ Τὸν ὑμνήσουμε: «Αἱ γενεαὶ αἱ πάσαι, ὕμνον τῇ Ταφῇ Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου». Κι «ὀψὲ Σαββάτῳ τῇ ἐπιφωσκούσῃ» θὰ περιμένουμε τὸν λευκοφόρο Ἄγγελο νὰ μᾶς πεῖ «Ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε...Εἴπατε τοὶς μαθηταῖς ὅτι Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...» Κι ἐνεῦθεν,  ἀνισταμενοι κι ἐμεῖς, ξορκίζοντας κάθε κατάθλιψη καὶ ἀπόγνωση θὰ ποῦμε «Τὸν Κύριο ὑμνοῦμεν καὶ εὐλογοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». Εὐλογημένη Πασχαλιά, Χριστιανοί  Ἀμήν.

π. κ.ν. κ.