Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ συμπυκνώνεται ὁ ἐπίγειος βίος, ὁ Θεὸς ἀνοίγει τὸ φιλάνθρωπο χέρι Του καὶ χαρίζει κάποιες στιγμὲς νόστου καὶ ἀκρι...
Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ συμπυκνώνεται ὁ ἐπίγειος βίος, ὁ Θεὸς ἀνοίγει τὸ φιλάνθρωπο χέρι Του καὶ χαρίζει κάποιες στιγμὲς νόστου καὶ ἀκριβῆς συγκινήσεως, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐπιστρέφουν.
Μᾶς ἐπιστρέφουν σὲ χρόνους ἄλλους καὶ καιρούς, ποὺ εἶναι εὐλογημένα ραντισμένοι μὲ τὰ εὐώδη ἀρώματα τῆς ἀπλότητας, τῆς γνησιότητας, τῆς ὁμορφιᾶς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἕλκουν τὴν κάθε τρυφερὴ ψυχή, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀντιστέκονται στὸν κατακλυσμὸ τῶν σύγχρονων εἰκόνων, ποὺ φαντάζουν μὲν δημιουργῶντας ἐντυπώσεις, ὡστόσο εἶναι ἄψυχες. Γιατὶ δὲν ἔχουν τὸ μέγιστο κάλλος τῶν εἰκονων τοῦ χτές, ποὺ διακρατοῦν μιὰν αὐθεντικότητα καὶ μιὰ ἐπιφάνεια.
Αὐτὰ σκεφτόμουν καθὼς ξεφύλλιζα τὸ νέο Ἡμερολόγιο τοίχου, τὸ ὁποῖο ἐξέδωσε ὁ Πολιτιστικὸς Σύλλογος τῆς ὅμορφης Γλώσσας, τοῦ «ψηλοῦ χωριοῦ», κατὰ τὸν Παπαδιαμαντη, τὸ ριζωμένο χωριὸ «εἰς τὴν ἀμπελοφύτευτον περιοχὴν τοῦ Δήμου Γλώσσης», κατὰ τὸν Μωραϊτίδη, ποὺ εἶχε τὴν εὐγένεια νὰ μοῦ χαρίσει κι ἐφέτος ἡ κυρία Βιργινία Σιδέρη. Τὴν ὁποία και ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση εὐχαριστῶ.
Ὀφείλω, λοιπόν, νὰ πῶ ὅτι ὅλες οἱ φωτογραφίες ποὺ παρουσιαζονται στὸ νέο αὐτὸ Ἡμερολόγιο, φωτογραφίες παλιές, τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 ἤ καὶ μετά, καὶ τὶ δὲ μᾶς θυμίζουν!!! Μᾶς φέρνουν σιμὰ σὲ γεγονότα τῆς καθημερινότητας καὶ κάποιων ξεχωριστῶν στιγμῶν τοῦ βίου τῆς μικρῆς αὐτῆς κοινότητος, ὅπως πανηγύρεις, γιορτάδες, κ.λ.π. Εἶναι στιγμὲς φορτωμένες μνῆμες καὶ αὐθεντικότητα, γιατὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὶς κυκλώνουν, γνωρίζαν πολὺ καλὰ νὰ βιώνουν τὸ κάθε τί, δηλαδή, ξέρουν νὰ τιμοῦν τὶς γιορτάδες, τὶς συνήθειες τοῦ τόπου, τὴν παράδοσή του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συγκινοῦν τόσο. π. χ. βλέπε τὴν Πανηγύρι στὸν Ἅγιο Ταξιάρχη, πόσο ρῖγος ἀφήνει στὸν θεατή...
Προτείνω λοιπόν, στὸν φιλοπρόοδο καὶ δημιουργικὸ Σύλλογο τῆς φίλης Γλώσσας νὰ ἐπαναλάβει αὐτὴ τὴν κορυφαία πολιτιστικὴ ἐνεργεια καὶ τοῦ χρόνου, πρῶτα ὁ Θεὸς, νὰ παρουσιασει, δηλαδή, κι ἄλλες φωτογραφίες ὡσὰν κι αὐτές. Μάλιστα, εὐχῆς ἔργον θὰ ἦταν ἄν εἴχαμε στὸ μέλλον μιὰ συλλογικὴ ἔκδοση, ὅπως αὐτὴ ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴ γείτονα Σκιάθο ἀπὸ τὸ Σύλλογο Συνταξιούχων Ναυτικῶν μὲ τὴν ἐπίβλεψη καὶ τοὺς πολλούς κόπους τοῦ καπετὰν Γιάννη Παρρίση. Μιλῶ γιὰ τὸ ὑπέροχο λέυκωμα «Νοσταλγικὲς φωτομνῆμες», ποὺ ταμιεύει ἕνα πλῆθος φωτογραφιῶν-μνημείων... Νομίζω πὼς αὐτὲς οἱ ἐνεργειες υπηρετοῦν περισσότερο ἀπὸ τὸ κάθε τι, τὴν Παράδοση τοῦ κάθε τόπου.
π.κ.ν.κ
Μᾶς ἐπιστρέφουν σὲ χρόνους ἄλλους καὶ καιρούς, ποὺ εἶναι εὐλογημένα ραντισμένοι μὲ τὰ εὐώδη ἀρώματα τῆς ἀπλότητας, τῆς γνησιότητας, τῆς ὁμορφιᾶς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἕλκουν τὴν κάθε τρυφερὴ ψυχή, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀντιστέκονται στὸν κατακλυσμὸ τῶν σύγχρονων εἰκόνων, ποὺ φαντάζουν μὲν δημιουργῶντας ἐντυπώσεις, ὡστόσο εἶναι ἄψυχες. Γιατὶ δὲν ἔχουν τὸ μέγιστο κάλλος τῶν εἰκονων τοῦ χτές, ποὺ διακρατοῦν μιὰν αὐθεντικότητα καὶ μιὰ ἐπιφάνεια.
Αὐτὰ σκεφτόμουν καθὼς ξεφύλλιζα τὸ νέο Ἡμερολόγιο τοίχου, τὸ ὁποῖο ἐξέδωσε ὁ Πολιτιστικὸς Σύλλογος τῆς ὅμορφης Γλώσσας, τοῦ «ψηλοῦ χωριοῦ», κατὰ τὸν Παπαδιαμαντη, τὸ ριζωμένο χωριὸ «εἰς τὴν ἀμπελοφύτευτον περιοχὴν τοῦ Δήμου Γλώσσης», κατὰ τὸν Μωραϊτίδη, ποὺ εἶχε τὴν εὐγένεια νὰ μοῦ χαρίσει κι ἐφέτος ἡ κυρία Βιργινία Σιδέρη. Τὴν ὁποία και ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση εὐχαριστῶ.
Ὀφείλω, λοιπόν, νὰ πῶ ὅτι ὅλες οἱ φωτογραφίες ποὺ παρουσιαζονται στὸ νέο αὐτὸ Ἡμερολόγιο, φωτογραφίες παλιές, τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 ἤ καὶ μετά, καὶ τὶ δὲ μᾶς θυμίζουν!!! Μᾶς φέρνουν σιμὰ σὲ γεγονότα τῆς καθημερινότητας καὶ κάποιων ξεχωριστῶν στιγμῶν τοῦ βίου τῆς μικρῆς αὐτῆς κοινότητος, ὅπως πανηγύρεις, γιορτάδες, κ.λ.π. Εἶναι στιγμὲς φορτωμένες μνῆμες καὶ αὐθεντικότητα, γιατὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὶς κυκλώνουν, γνωρίζαν πολὺ καλὰ νὰ βιώνουν τὸ κάθε τί, δηλαδή, ξέρουν νὰ τιμοῦν τὶς γιορτάδες, τὶς συνήθειες τοῦ τόπου, τὴν παράδοσή του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συγκινοῦν τόσο. π. χ. βλέπε τὴν Πανηγύρι στὸν Ἅγιο Ταξιάρχη, πόσο ρῖγος ἀφήνει στὸν θεατή...
Προτείνω λοιπόν, στὸν φιλοπρόοδο καὶ δημιουργικὸ Σύλλογο τῆς φίλης Γλώσσας νὰ ἐπαναλάβει αὐτὴ τὴν κορυφαία πολιτιστικὴ ἐνεργεια καὶ τοῦ χρόνου, πρῶτα ὁ Θεὸς, νὰ παρουσιασει, δηλαδή, κι ἄλλες φωτογραφίες ὡσὰν κι αὐτές. Μάλιστα, εὐχῆς ἔργον θὰ ἦταν ἄν εἴχαμε στὸ μέλλον μιὰ συλλογικὴ ἔκδοση, ὅπως αὐτὴ ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴ γείτονα Σκιάθο ἀπὸ τὸ Σύλλογο Συνταξιούχων Ναυτικῶν μὲ τὴν ἐπίβλεψη καὶ τοὺς πολλούς κόπους τοῦ καπετὰν Γιάννη Παρρίση. Μιλῶ γιὰ τὸ ὑπέροχο λέυκωμα «Νοσταλγικὲς φωτομνῆμες», ποὺ ταμιεύει ἕνα πλῆθος φωτογραφιῶν-μνημείων... Νομίζω πὼς αὐτὲς οἱ ἐνεργειες υπηρετοῦν περισσότερο ἀπὸ τὸ κάθε τι, τὴν Παράδοση τοῦ κάθε τόπου.
π.κ.ν.κ
ΣΧΟΛΙΑ