Εὐχετήριο τιμῆς στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρὸ γιὰ τὰ ὀνομαστήριά του. Ἀπὸ ἕνα καιρὸ μακρυνὸ ἀρχίζει τὸ ταξίδι γιὰ προσέγγιση στὴ Γιορτή. Καιρὸ τῶ...
Εὐχετήριο τιμῆς στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρὸ γιὰ τὰ ὀνομαστήριά του.
Ἀπὸ ἕνα καιρὸ μακρυνὸ ἀρχίζει τὸ ταξίδι γιὰ προσέγγιση στὴ Γιορτή. Καιρὸ τῶν παιδικῶν μας χρόνων, ποὺ αὐτὲς τὶς ὧρες, τὶς ὄντως ἱερὲς ὦρες, ἀνοίγεται μπροστά μας, ὡς ἄλλη συλλογὴ παλιῶν εἰκόνων καὶ φωτογραφιῶν... Γιατί, ὅσο κι ἄν ἐπιχειρεῖς νὰ ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὴ Γιορτὴ τῆς Παναγιᾶς, τὀσο καὶ πιὸ πολὺ τὴ σιμώνεις, μὲ αλάνθαστο ὁδηγὸ τὴ Μνήμη καὶ τὸ βίωμα. Πού, ἔστω γιὰ ἐλἀχιστο χρόνο, γιὰ κλάσματα δευτερολέπτων, ἔρχονται καὶ σὲ ἐπισκέπτονται. Κι εὐτυχῶς, δηλαδή, γιατὶ ἔτσι μονάχα μπορεῖς νὰ συνειδητοποιήσεις τὸ Χρόνο ὡς συνέχεια, ὡς ἄθροισμα γεγονότων κι ἐμπειριῶν.
Δεκαπεντάυγουστο, λοιπόν,κι ἐφέτος. Μὲ τὶς ὅποιες ἀνορθογραφίες τῶν ἀστάθμητων καιρῶν καὶ τῶν συμπεριφορῶν μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε... Ὡστόσο κι ἐφέτος, καὶ πάλι οἱ καμπάνες θὰ σημάνουν χαρμόσυνα γιὰ τὴ Γιορτή. Καὶ θὰ συναχτοῦμε ξανὰ σιμὰ στὴ Χάρη Της, θὰ εὐχηθοῦμε, κι ὕστερα συγκινημένοι θὰ καθίσουμε στὴν γιορταστικὴ τὴν τράπεζα. Αὐτὸ τὸ ἀλλο μεγαλο γεγονὸς τῆς σύναξης ὅλων μας, τῆς τιμῆς στὴ μέρα,στὴν Πανήγυρι. Συγκινημένοι, λοιπόν, θὰ συναχτοῦμε, οἱ ὅσοι πιστοὶ ἀπομειναν σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀκόμα νὰ ἀγναντεύουν μὲ τρυφερότητα τὸ ἱστορικό τοῦ βίου τους. Μέσα στὸ ὁποῖο ἀναμφίσβητα συνυπάρχουν καὶ συνευρίσκονται τὰ ἱερὰ Πρόσωπα τῶν προσφιλῶν τους ἀνθρώπων. Ποὺ σήμερα νομίζουμε ὄτι απουσιάζουν, ὡστόσο παραμονέυουν σιμά μας καὶ συγχαίρουν, συνεορτάζουν, μᾶς συντροφεύουν.
Γιατὶ τέτοιες μέρες, μέρες ποὺ εἶναι φορτωμένες μὲ ἀνείπωτο συγκινησιακὸ βάρος, δὲ μπορεῖ παρὰ ἡ κάθε τρυφερὴ κι εὐάισθητη ψυχὴ νὰ μὴ λησμονήσει... Κι αὐτό, ἐπειδὴ μέσα του βαθειὰ ἀκούει ἀκόμα τὴν εὐχὴ τῆς Μάνας, τοῦ Πατέρα, τοῦ Παπποῦ καὶ τῆς Γιαγιᾶς. Εὐχὴ γιορταστική, χωνεμένη βαθειὰ στὴν παράδοση καὶ στὴν εὐρυθμία τῆς ζωῆς. Γιὰ χρόνια πολλὰ κι εὐλογημένα, εὐχή... Τί ἄλλο καλύτερο καὶ ποτισμένο μὲ τὸ δροσερὸ τὸ νερὸ τῆς πηγαίας ἀγάπης καὶ στοργῆς! Εὐχὴ καρδιακή, ἀνόθευτη, γνήσια, λαμπερὴ καὶ ἅγια. Εὐχὴ ποὺ στερεώνει τὴν ψυχή, ποὺ τὴν ἀνοίγει διάπλατα νὰ ἀνασάνει ἄρωμα ζωῆς καὶ αἰσιοδοξίας. «Εὐχαὶ γονέων, ἄλλωστε, στηρίζουσι θεμέλια οἴκων» καὶ ὄχι μόνο...
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐτοῦτος ὁ ἐτήσιος ὁ ρεμβασμός, ποὺ εἶναι συνάμα καὶ μιὰ ἐπιστροφή. Μιὰ σωτήρια επιστροφή, λυτρωτικὴ καὶ εξάπαντος ψυχοθεραπευτικὴ. Χρήσιμη πάνα πεῖ στοὺς καιρούς μας. Καὶ τὸ κυριώτερο, κάθε χρόνο «πατοῦμε πάνω στὶς ἀναμήσεις γιὰ ὁλοκληρώσουμε τὶς μνῆμες» ( Πέργης Εὐάγγελος). Κι ἀλήθεια, μήπως ἔτσι δὲν εἶναι; Χρόνια πολλά, λοιπόν.
π. κ. ν. κ.
Ἀπὸ ἕνα καιρὸ μακρυνὸ ἀρχίζει τὸ ταξίδι γιὰ προσέγγιση στὴ Γιορτή. Καιρὸ τῶν παιδικῶν μας χρόνων, ποὺ αὐτὲς τὶς ὧρες, τὶς ὄντως ἱερὲς ὦρες, ἀνοίγεται μπροστά μας, ὡς ἄλλη συλλογὴ παλιῶν εἰκόνων καὶ φωτογραφιῶν... Γιατί, ὅσο κι ἄν ἐπιχειρεῖς νὰ ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὴ Γιορτὴ τῆς Παναγιᾶς, τὀσο καὶ πιὸ πολὺ τὴ σιμώνεις, μὲ αλάνθαστο ὁδηγὸ τὴ Μνήμη καὶ τὸ βίωμα. Πού, ἔστω γιὰ ἐλἀχιστο χρόνο, γιὰ κλάσματα δευτερολέπτων, ἔρχονται καὶ σὲ ἐπισκέπτονται. Κι εὐτυχῶς, δηλαδή, γιατὶ ἔτσι μονάχα μπορεῖς νὰ συνειδητοποιήσεις τὸ Χρόνο ὡς συνέχεια, ὡς ἄθροισμα γεγονότων κι ἐμπειριῶν.
Δεκαπεντάυγουστο, λοιπόν,κι ἐφέτος. Μὲ τὶς ὅποιες ἀνορθογραφίες τῶν ἀστάθμητων καιρῶν καὶ τῶν συμπεριφορῶν μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε... Ὡστόσο κι ἐφέτος, καὶ πάλι οἱ καμπάνες θὰ σημάνουν χαρμόσυνα γιὰ τὴ Γιορτή. Καὶ θὰ συναχτοῦμε ξανὰ σιμὰ στὴ Χάρη Της, θὰ εὐχηθοῦμε, κι ὕστερα συγκινημένοι θὰ καθίσουμε στὴν γιορταστικὴ τὴν τράπεζα. Αὐτὸ τὸ ἀλλο μεγαλο γεγονὸς τῆς σύναξης ὅλων μας, τῆς τιμῆς στὴ μέρα,στὴν Πανήγυρι. Συγκινημένοι, λοιπόν, θὰ συναχτοῦμε, οἱ ὅσοι πιστοὶ ἀπομειναν σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀκόμα νὰ ἀγναντεύουν μὲ τρυφερότητα τὸ ἱστορικό τοῦ βίου τους. Μέσα στὸ ὁποῖο ἀναμφίσβητα συνυπάρχουν καὶ συνευρίσκονται τὰ ἱερὰ Πρόσωπα τῶν προσφιλῶν τους ἀνθρώπων. Ποὺ σήμερα νομίζουμε ὄτι απουσιάζουν, ὡστόσο παραμονέυουν σιμά μας καὶ συγχαίρουν, συνεορτάζουν, μᾶς συντροφεύουν.
Γιατὶ τέτοιες μέρες, μέρες ποὺ εἶναι φορτωμένες μὲ ἀνείπωτο συγκινησιακὸ βάρος, δὲ μπορεῖ παρὰ ἡ κάθε τρυφερὴ κι εὐάισθητη ψυχὴ νὰ μὴ λησμονήσει... Κι αὐτό, ἐπειδὴ μέσα του βαθειὰ ἀκούει ἀκόμα τὴν εὐχὴ τῆς Μάνας, τοῦ Πατέρα, τοῦ Παπποῦ καὶ τῆς Γιαγιᾶς. Εὐχὴ γιορταστική, χωνεμένη βαθειὰ στὴν παράδοση καὶ στὴν εὐρυθμία τῆς ζωῆς. Γιὰ χρόνια πολλὰ κι εὐλογημένα, εὐχή... Τί ἄλλο καλύτερο καὶ ποτισμένο μὲ τὸ δροσερὸ τὸ νερὸ τῆς πηγαίας ἀγάπης καὶ στοργῆς! Εὐχὴ καρδιακή, ἀνόθευτη, γνήσια, λαμπερὴ καὶ ἅγια. Εὐχὴ ποὺ στερεώνει τὴν ψυχή, ποὺ τὴν ἀνοίγει διάπλατα νὰ ἀνασάνει ἄρωμα ζωῆς καὶ αἰσιοδοξίας. «Εὐχαὶ γονέων, ἄλλωστε, στηρίζουσι θεμέλια οἴκων» καὶ ὄχι μόνο...
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐτοῦτος ὁ ἐτήσιος ὁ ρεμβασμός, ποὺ εἶναι συνάμα καὶ μιὰ ἐπιστροφή. Μιὰ σωτήρια επιστροφή, λυτρωτικὴ καὶ εξάπαντος ψυχοθεραπευτικὴ. Χρήσιμη πάνα πεῖ στοὺς καιρούς μας. Καὶ τὸ κυριώτερο, κάθε χρόνο «πατοῦμε πάνω στὶς ἀναμήσεις γιὰ ὁλοκληρώσουμε τὶς μνῆμες» ( Πέργης Εὐάγγελος). Κι ἀλήθεια, μήπως ἔτσι δὲν εἶναι; Χρόνια πολλά, λοιπόν.
π. κ. ν. κ.
ΣΧΟΛΙΑ