Άρθρο της Άννας Βαρλάμη Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στα του σχολείου μας ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου. Ακούω ...
Άρθρο της Άννας Βαρλάμη
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στα του σχολείου μας ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου. Ακούω συνέχεια ότι τα παιδιά μας δεν είναι παιδιά β΄ κατηγορίας, ότι πρέπει να όσες ίσες ευκαιρίες με τα υπόλοιπα κλπ. Νομίζω πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά μας ούτως ή άλλως είναι παιδιά β΄κατηγορίας. Και θα σας αναλύσω το σκεπτικό μου.
Ένα παιδί που μεγαλώνει και ζει στο χωριό από το πρώτο έτος της ηλικίας του έως και το δέκατο όγδοο υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει ας πούμε ολυμπιονίκης? Όχι γιατί δεν υπάρχει ευκαιρία για παιδιά με κλίση στον αθλητισμό στο χωριό. Υπάρχει περίπτωση να γίνει πολύγλωσσο? Όχι γιατί δεν υπάρχει η ευκαιρία εκμάθησης δεύτερης, τρίτης κλπ Γλώσσας στο χωριό. Υπάρχει περίπτωση αν έχει οποιοδήποτε ταλέντο να εξασκηθεί από μικρή ηλικία σε αυτό ώστε να βιοποριστεί από αυτό ή ακόμα και να διαπρέψει σε Αυτό μελλοντικά? Όχι δεν υπάρχει.
Άρα εκ των πραγμάτων τα παιδιά μας είναι β΄ κατηγορίας και με απαρτία εκπαιδευτικών. Γιατί όπως διάβασα κάπου ένα ψάρι κι ένα πουλί αν τα εξετάσεις στο κολύμπι η αποτυχία του δεύτερου είναι δεδομένη. Το Σχολείο, η μόρφωση και η παιδεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε παιδιού κι όχι μόνο για τον μελλοντικό του επαγγελματικό προσανατολισμό αλλά είναι θεμέλιοι λίθοι στην διαμόρφωση της σκέψης τους, της αντίληψης τους, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς τους.
Αγαπητοί γονείς δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στο σχολείο μας. Δεν πρέπει να δεχτούμε αυτό που έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας. Έλεγε ο σοφός λαός: έχεις παιδιά? Αν η απάντηση ήταν Ναι του έλεγαν να τα χαίρεσαι. Αν η απάντηση ήταν Όχι του έλεγαν να χαίρεσαι.
Εμείς λοιπόν θέλουμε και να τα χαιρόμαστε και να χαιρόμαστε.
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στα του σχολείου μας ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου. Ακούω συνέχεια ότι τα παιδιά μας δεν είναι παιδιά β΄ κατηγορίας, ότι πρέπει να όσες ίσες ευκαιρίες με τα υπόλοιπα κλπ. Νομίζω πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά μας ούτως ή άλλως είναι παιδιά β΄κατηγορίας. Και θα σας αναλύσω το σκεπτικό μου.
Ένα παιδί που μεγαλώνει και ζει στο χωριό από το πρώτο έτος της ηλικίας του έως και το δέκατο όγδοο υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει ας πούμε ολυμπιονίκης? Όχι γιατί δεν υπάρχει ευκαιρία για παιδιά με κλίση στον αθλητισμό στο χωριό. Υπάρχει περίπτωση να γίνει πολύγλωσσο? Όχι γιατί δεν υπάρχει η ευκαιρία εκμάθησης δεύτερης, τρίτης κλπ Γλώσσας στο χωριό. Υπάρχει περίπτωση αν έχει οποιοδήποτε ταλέντο να εξασκηθεί από μικρή ηλικία σε αυτό ώστε να βιοποριστεί από αυτό ή ακόμα και να διαπρέψει σε Αυτό μελλοντικά? Όχι δεν υπάρχει.
Άρα εκ των πραγμάτων τα παιδιά μας είναι β΄ κατηγορίας και με απαρτία εκπαιδευτικών. Γιατί όπως διάβασα κάπου ένα ψάρι κι ένα πουλί αν τα εξετάσεις στο κολύμπι η αποτυχία του δεύτερου είναι δεδομένη. Το Σχολείο, η μόρφωση και η παιδεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε παιδιού κι όχι μόνο για τον μελλοντικό του επαγγελματικό προσανατολισμό αλλά είναι θεμέλιοι λίθοι στην διαμόρφωση της σκέψης τους, της αντίληψης τους, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς τους.
Αγαπητοί γονείς δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στο σχολείο μας. Δεν πρέπει να δεχτούμε αυτό που έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας. Έλεγε ο σοφός λαός: έχεις παιδιά? Αν η απάντηση ήταν Ναι του έλεγαν να τα χαίρεσαι. Αν η απάντηση ήταν Όχι του έλεγαν να χαίρεσαι.
Εμείς λοιπόν θέλουμε και να τα χαιρόμαστε και να χαιρόμαστε.
ΣΧΟΛΙΑ