Ἀλήθεια, γιατὶ χάθηκαν αὐτά;

                                     ἤ , Ἡ γειτονιὰ ὡς ψυχοθεραπευτήριο       Στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρό, Κληματιανὴ ἀνάσα, ἀνοιξιάτικη Κάποτε...

                                     ἤ , Ἡ γειτονιὰ ὡς ψυχοθεραπευτήριο

     Στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρό, Κληματιανὴ ἀνάσα, ἀνοιξιάτικη

Κάποτε, ἐκεῖ ποὺ ψάχνεις νὰ βρεῖς κάτι, σοῦ παρουσιάζονται λησμονημένες φωτογραφίες, γιὰ νὰ σὲ ἀπομονώσουν λίγο ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ σὲ ὁδηγήσουν στὸ στοχασμὸ καὶ στὴν ἀναπόληση. Κι εἶναι, πράγματι, αὐτὲς οἱ λίγες στιγμὲς δῶρο Θεοῦ, γιατὶ μπορεῖ νὰ σὲ ἀποσυντονίζουν ὅμως σὲ βοηθᾶνε νὰ ἐπιστρέψεις κάπου στὸ χθές - δὲν ἔχει σημασία ἡ ἀκριβὴς χρονολογία ( δὲ γράφουμε, βλέπεις,  βιογραφικό) – καὶ νὰ ξαναδεῖς πρόσωπα καὶ γεγονότα, ποὺ τότε τὰ θεωροῦσες ἀπλᾶ καὶ τιποτένια, σήμερα ὅμως καταλαβαίνεις τὴ σημασία τους καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴ χρησιμότητά τους.

Μιὰ φωτογραφία τῆς παλιᾶς σου γειτονιᾶς ἀνακάλυψες, λοιπόν, κάπου στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Τῆς γειτονιᾶς σου στὸ παλιὸ τὸ χωριό, τὸ λησμονημένο  κι ἔρημο σήμερα...Γιατὶ τότε, ὅπως φαίνεται ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, ὑπῆρχε ἐπικοινωνία, ὑπῆρχε πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ γειτονιά. Αὐτὸ τὸ ψυχοθεραπευτήριο, ὅπου μαζὶ μὲ τὶς συγκρούσεις στὶς συζητήσεις ὑπῆρχε καὶ τὸ κέρασμα. Ἀλλα ὑπῆρχε καὶ κάτι ἄλλο: τὸ ξεχέρσωμα τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ κάθε εἴδους ζιζάνια, καθὼς μὲ τὸ διάλογο ἡρεμοῦσε τὸ εἶναι, ἀφοῦ ὐπῆρχαν καὶ περιπτώσεις ποὺ κουβεβντιάζονταν καὶ προσωπικὰ προβλήματα.
-Ἀρή, ἀπὸψ’εἶδα τοὺ ( τάδε ὄνειρου κι μὶ τάραξι...)

Κι ἀμέσως ἄρχιζε ἡ ἀναλυση, ποὺ ξεφόρτωνε τὴν ψυχή. Μιὰ ἀναλυση χωρὶς τοὺς  αὐστηροὺς κανόνες τῆς ψυχολογίας τῶν ὀνέιρων, ἀλλὰ μὲ τὴν καλὴ διάθεση νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν φαντασία, ἀπὸ τὸ εἶναι ὁλόκληρο κάθε ἴχνος φόβου ἤ ἀπελπισμοῦ. Γιατὶ στὶς ἡλικίες αὐτές ποὺ βλέπουμε στὴ φωτογραφία, δηλαδή, στὶς γεροντικὲς ἡλικίες ὁ φόβος τοῦ θανατου εἶναι καθημερινὴ ἐπίσκεψη. Καὶ μαλιστα, στὶς ἄγριες νύχτες τοῦ χειμώνα γίνεται ὅλο καὶ μεγαλύτερος κι ἰσχυρότερος. Γι᾿ αὐτὸ φρόντιζαν νὰ ἔχουν αὐτὲς τὶς συνάξεις,ποὺ τὸ καλοκαίρι γίνονταν στὸ σοκκάκι, ἐνῶ τὸ χειμώνα δίπλα στὴν παραστιά. Κι ἦταν οἱ συναξεις αὐτὲς τὸ ξόρκι γιὰ τὴ μοναξιὰ καὶ τὴν καταθλιψη, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὸ διάλογο ξεπερνοῦσαν πολλοὺς λογισμούς.
-Τνὴειδεις τ᾿  χουλέρα ! ! ...Πέρασι κι μλιά, σιτιά ...
 Τὸ παραπονο κι αὐτὸ συζητιέται κι ἀναλύεται.
-Ἄστην, ἀρή!!!. Δὲ νὴ ξέρεις τὶ μοῦσγα εἶνι; Αὐτὴν τ᾿ Ἀγγιλοῦ τς νιρὸ δὲ δίν΄
 Κι ὁ καιρὸς περνάει. Καὶ μὲ τὶς παρεξηγήσεις καὶ τὶς κόντρες. Χρήσιμες κι αὐτές.
-Ἄκσι νὰ σπῶ...Τς᾿λαΐνις ἀπ᾿ὄχου γκβανήσει στοὺν ὕπνους΄ δὲ τς᾿ είιδεις...Τ᾿ ἀκοῦς;
-Ἄντι ἀρή...!! Κβέντα δὲ σκών᾿ς;

Χαριτωμένες συντροφιές. Μὲ τὰ παλιά, ἀπ᾿ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰ. νὰ σεργιανοῦν μπροστά τους, καθὼς ἀναθυμοῦνται πρόσωπα καὶ πράγματα.
-Ἰδῶ δὲν ήτανι ἡ καροῦτα,  κι ἀμ᾿ πάν τ᾿ Ἁλώνια;
Καὶ μαζὶ μὲ τὴ καροῦτα καὶ τ᾿ Ἁλώνια ξανάνθιζε ἡ νεότητα, ἡ ὁμορφιὰ τῆς ζωῆς,ποὺ τὴ λέγανε καὶ τὴν ξαναλέγανε, λὲς καὶ περιμένανε τὴν ἐπιστροφή της. Ὅμως ἐκείνη, ἡ νέοτητα δηλαδή, μπορεῖ νὰ μὴν ξαναγύριζε, ἐπέστρεφε ὅμως ἡ γλυκειὰ νοσταλγία ποὺ εἰρηνεύει τὴν ψυχή, καθὼς τὴ συντροφεύει μὲ μνῆμες καὶ πρόσωπα. Ἱερὰ πρόσωπα ὅπως ἰερὰ εἶναι καὶ τὰ πρόσωπα τῶν γιαγιάδων τῆς φωτογραφίας, ποὺ δεκαετίες τώρα ἔχουν ἀναχωρήσει.
Στὸν τόπο ποὺ κάθονταν δὲ βρέθηκε κανεὶς γιὰ νὰ καθήσει...Ἐρήμωσε ὀ τόπος αὐτός, ἔκλεισε τὶς βαρειές  τῖς πύλες ἡ γειτονιὰ ἐκείνη γιὰ πάντα.Ὄπως σφραγίζεται ὁ τάφος...
 
 π. κων. ν. καλλιανός ,  2 μαΐου 2015