Σήμερα, πανηγυρίσαμε τὴν Ἀπόδοση τῆς Πασχαλιᾶς καὶ ἀνάψαμε πάλι τὶς ἀναστάσιμες λαμπάδες, ἀφήνοντας τοὺς θεσπέσιους ἐαρινοὺς καὶ θεόφωτ...
Σήμερα, πανηγυρίσαμε τὴν Ἀπόδοση τῆς Πασχαλιᾶς καὶ ἀνάψαμε πάλι τὶς ἀναστάσιμες λαμπάδες, ἀφήνοντας τοὺς θεσπέσιους ἐαρινοὺς καὶ θεόφωτους ὕμνους νὰ πλημμυρίσουν, ὄχι μονάχα τὸ ναὸ μὰ καὶ τὴν ψυχή μας, ὥστε χορτασμένη νὰ περιμένει τὴν ἑπομένη Ἀναστάσιμη Πανήγυρι.
Ὡστόσο αὐτὲς οἱ στιγμές, θὰ πρέπει νὰ τὸ ὑπογραμμίσουμε, δὲν εἶναι δίχως τὴ συγκίνηση ἐκείνη ποὺ ἁπλώνεται μέσα μας καὶ ἀναδεύει τὸ εἶναι ὁλόκληρο, γιατὶ πέρα
ἀπό τὸ κάθε τί, πρέπει νὰ ξέρουμε καί κάτι ἀκόμα. Ὅτι εἴμαστε ὑπὸ προθεσμία σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ καὶ κάποτε θ᾿ ἀναχωρήσουμε, ζὠντας μιὰ τελευταία πασχαλιά, ἄνοιξη, πανηγυρι κ.λ.π. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν εἰπώθηκε ἀπό τὸν Ἀπόστολο Παῦλο τυχαία τό, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν» (Ἐφ. 5, 16). Δηλαδή, ν᾿ ἀξιοποιοῦμε τὸ χρόνο μας. Γιατὶ στ᾿ ἀλήθεια πέρασαν, τόσο μιὰ Σαρακοστὴ μὲ κορυφαῖες πνευματικὲς εὐκαιρίες στὸ νὰ καταφέρει κανείς, «τοῦ ὁρᾶν τὰ πτάισματά του», παρῆλθε μιὰ Μεγαλοβδομάδα στὴν ὁποία κληθήκαμε τοῦ νά «συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν ταῖς τοῦ βίου ἠδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν Αὐτῷ», καὶ στὸ τέλος γευθήκαμε τὴν ἀνείπωτη χαρὰ τοῦ θριαμβου τῆς Ἀναστάσεως μέσα στὴ σωτήριο Νύχτα τῆς ἐγέρσεως Του.
Εὐκαιρίες δηλαδὴ μὲ τὶς ὁποῖες, καὶ μέσα στὶς ὁποῖες, ἀναβαπτιζόμαστε, ἀνοίγουμε δρόμους συνάντησης μὲ τὸ Χριστό, αἰσιοδοξοῦμε, κατανυσσώμεθα, προσδοκοῦμε τὸν Παρακλητο, ἐπιδιώκουμε δηλαδὴ νὰ λάβουμε τὴν παραμυθία Του: «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοί».
Σὲ λίγο κι αὐτὴ ἡ Πασχαλιὰ θὰ εἶναι ἕνα ἀκόμα παρελθόν. Καὶ τὸ ζητούμενο σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑπόθεση εἶναι ἔνα: ἀλήθεια, τὶ κρατήσαμε μέσα μας ἀπ᾿ ὅλα ὅσα εἴδαμε, γευτήκαμε καὶ ζήσαμε σ᾿ αὐτὸ τὸ ταξίδι ποὺ ἄρχισε τὴν Καθαρὰ Δευτερα κι ἔφτασε στὸν πρῶτο του τὸν προορισμό τὴν Τετάρτη τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα;
Γιατὶ μὴν ξεχνᾶμε καὶ τὸ ἄλλο. Ἀπὸ τὴν Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως ἄλλες εὐλογίες μᾶς περιμένουν κι ἄλλες θεῖες δωρεές.
Ὡστόσο ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ κρατήσουμε μέσα μας ἀναμμένες τὶς λαμπάδες μὲ τὸ Ἀναστάσιμο τὸ φῶς. Γιατὶ μᾶς χρειάζεται τόσο στὰ σκοτάδια τοῦ σήμερα.
Χριστὸς Ἀνέστη.
Καὶ τοῦ χρόνου, ἀδελφοὶ καὶ φίλοι .π. κ. ν. καλλιανός
Ὡστόσο αὐτὲς οἱ στιγμές, θὰ πρέπει νὰ τὸ ὑπογραμμίσουμε, δὲν εἶναι δίχως τὴ συγκίνηση ἐκείνη ποὺ ἁπλώνεται μέσα μας καὶ ἀναδεύει τὸ εἶναι ὁλόκληρο, γιατὶ πέρα
ἀπό τὸ κάθε τί, πρέπει νὰ ξέρουμε καί κάτι ἀκόμα. Ὅτι εἴμαστε ὑπὸ προθεσμία σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ καὶ κάποτε θ᾿ ἀναχωρήσουμε, ζὠντας μιὰ τελευταία πασχαλιά, ἄνοιξη, πανηγυρι κ.λ.π. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν εἰπώθηκε ἀπό τὸν Ἀπόστολο Παῦλο τυχαία τό, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν» (Ἐφ. 5, 16). Δηλαδή, ν᾿ ἀξιοποιοῦμε τὸ χρόνο μας. Γιατὶ στ᾿ ἀλήθεια πέρασαν, τόσο μιὰ Σαρακοστὴ μὲ κορυφαῖες πνευματικὲς εὐκαιρίες στὸ νὰ καταφέρει κανείς, «τοῦ ὁρᾶν τὰ πτάισματά του», παρῆλθε μιὰ Μεγαλοβδομάδα στὴν ὁποία κληθήκαμε τοῦ νά «συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν ταῖς τοῦ βίου ἠδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν Αὐτῷ», καὶ στὸ τέλος γευθήκαμε τὴν ἀνείπωτη χαρὰ τοῦ θριαμβου τῆς Ἀναστάσεως μέσα στὴ σωτήριο Νύχτα τῆς ἐγέρσεως Του.
Εὐκαιρίες δηλαδὴ μὲ τὶς ὁποῖες, καὶ μέσα στὶς ὁποῖες, ἀναβαπτιζόμαστε, ἀνοίγουμε δρόμους συνάντησης μὲ τὸ Χριστό, αἰσιοδοξοῦμε, κατανυσσώμεθα, προσδοκοῦμε τὸν Παρακλητο, ἐπιδιώκουμε δηλαδὴ νὰ λάβουμε τὴν παραμυθία Του: «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοί».
Σὲ λίγο κι αὐτὴ ἡ Πασχαλιὰ θὰ εἶναι ἕνα ἀκόμα παρελθόν. Καὶ τὸ ζητούμενο σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑπόθεση εἶναι ἔνα: ἀλήθεια, τὶ κρατήσαμε μέσα μας ἀπ᾿ ὅλα ὅσα εἴδαμε, γευτήκαμε καὶ ζήσαμε σ᾿ αὐτὸ τὸ ταξίδι ποὺ ἄρχισε τὴν Καθαρὰ Δευτερα κι ἔφτασε στὸν πρῶτο του τὸν προορισμό τὴν Τετάρτη τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα;
Γιατὶ μὴν ξεχνᾶμε καὶ τὸ ἄλλο. Ἀπὸ τὴν Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως ἄλλες εὐλογίες μᾶς περιμένουν κι ἄλλες θεῖες δωρεές.
Ὡστόσο ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ κρατήσουμε μέσα μας ἀναμμένες τὶς λαμπάδες μὲ τὸ Ἀναστάσιμο τὸ φῶς. Γιατὶ μᾶς χρειάζεται τόσο στὰ σκοτάδια τοῦ σήμερα.
Χριστὸς Ἀνέστη.
Καὶ τοῦ χρόνου, ἀδελφοὶ καὶ φίλοι .π. κ. ν. καλλιανός
ΣΧΟΛΙΑ