Ποιός , στ’ἀλήθεια θυμᾶται τὸ παλιό Ταχυδρομεῖο στὴ Γλώσσα ; ¨ Ἡ δύναμη τῆς μνήμης καὶ ἡ ἀνάκληση τοῦ παρελθόντος , συνιστοῦν τ...
Ποιός, στ’ἀλήθεια θυμᾶται τὸ παλιό Ταχυδρομεῖο στὴ Γλώσσα;
¨Ἡδύναμητῆςμνήμηςκαὶἡἀνάκλησητοῦπαρελθόντος, συνιστοῦντὴνἐγκόσμιαὑποτείνουσατοῦἀνθρώπου. Θυμᾶταικαὶσυνομιλεῖμὲπρόσωπαφευγάτα, μὲκαταστάσειςξεπερασμένες»Κ. Ε. Τσιρόπουλος, Ἡμόνωσηὡςσυνομιλία, Ἀθήνα2003, σελ. 44

Δὲνἔχεισημασίαποιὸςἔγραφετὶςἐπιστολές, γραμματισμένοςἤἡμιμαθής. Σημασίαἔχειὅτιμέσαστὸἁπλὸχαρτὶταμιεύονταντόσακαὶτόσα...Ἀπὸχαρμόσυναγεγονότα, ὅπωςπαντριές, γεννήσεις, βαφτίσια, καρποφορίεςκαὶσοδιές, ἀλλὰκαὶφαρμακωμένεςστιγμὲςκαὶμέρες. Ποὺτὶςστιγμάτιζανθάνατοι, ἀνέχεια, καταστροφές, ἀποτυχίες-λ.χστὸδέσιμομιᾶςπαντρειᾶς.. κ.ἄ. Κιὅλ᾿αὐτὰἔπρεπενὰγραφοῦνμὲπροσοχή, ἐπιμέλειακαὶδιάκριση. Γιατὶοἱπληροφορίεςδὲνἔπρεπενὰσαστίσουνκαὶνὰπαιδέψουντὸνπαραλήπτη, ποὺδὲνἦτανδυνατὸνὰἐπικοινωνήσειαὐθημερόν, ἀλλὰνὰ
τὸνπροετοιμάσουν. Καὶπρέπεινὰκαταλάβουμε, πὼςαὐτὸτὸἐγχείρημαεἶχετὸμαρτύριότου: ἄγνωστοἐντελῶςκιἀκατανόητοστὶςμέρεςμας. Μαρτύριο, γιατὶἔπρεπενὰδιατυπωθοῦντὰθέματασὲμιὰγλώσσαποὺνὰπείθειτὸνἀποστολέα, ἀλλὰκαὶνὰτὸνπληροφορεῖ. Ποτὲὅμωςνὰμὴντὸνἀπογοητεύεικαὶτὸνθλίβειὑπερβολικά.Ἔτσι, ἐκεῖνοτὸπαλιὸΤαχυδρομεῖο, στὶςμέρεςτοῦ20ουκυρίως, αἰ. ὑπῆρξετὸσημεῖοἀναφορᾶςγιὰτοὺςΓλωσσιῶτες, τοὺςΚληματιανούς, τοὺςΛουτρακιῶτες. Γιατὶἀπὸκεῖπερίμενανοἱγονεῖςτὸγράμματοῦξενιτεμένουτουςπαιδιοῦ, ἀλλὰκαὶτὶςοἰκονομίεςτου, ὥστενὰτελειώσειτὸπροικιὸτὸσπίτιποὺπροορίζοντανγιὰτὴνἀρραβωνιασμένηἀδελφή, νὰξεχρεωθεῖὁδανειστής, νὰμαζευτεῖτὸμέτρημα, νὰγίνειτὸἔνα, νὰσταθεῖτὸἄλλο...Καὶπερίμεναντὴν«Εὐκαιρία»-ἔτσιἔλεγεἡγιαγιάμουτὸκαΐκιτῆςγραμμῆςἀπὸτὸΒόλοπρὸςτὰνησιά-, γιατὶπράγματι, ἦτανἡεὐκαιρίαποὺἐν αγωνίαπερίμεναν... Εὐκαιρίανὰχαροῦν, νὰλάβουντὸγράμμα, τὴνκάρτα, τὴφωτογραφία, ἀλλὰκαὶτὸδέμα. Ἀλήθεια, τώραποὺτὸλέω, ποιὸςδὲθυμᾶταιἐκεῖνατὰχαρτοδέματαμὲτὸπλῆθοςτῶνσφραγίδωνποὺἔφεραν, τὰσταλμέναἀπότὴμακρινήἈμερική, ἀπὸτὸνἐπίσηςἀπομακρυσμένο Καναδά, ἀπὸτὴνμοναχικὴΑὐστραλία...
Περίμεναν, λοιπόν...Περίμεναντὸγράμμαἀπὸτὸγιὸποὺδούλευεστὰ«παπόρια» καὶταξίδευεσὲμανιασμένεςκιἄγριεςθάλασσες. Περίμεναν, μαζὶμὲτὸγράμματὴφωτογραφίατου, ἀλλὰκαὶτὸνκόποτου, καὶμόλιςτὰλάβαιναν, οἱεὐχὲςἀνακατεύοντανμὲτὰδάκρυα, τὴχαρμολύπηκαὶτὴνἐλπίδανὰπέρασειὁκαιρὸςκαὶ να ἐπιστρέψειστὸσπίτιτου. Τοποθετοῦσαντὸτετὴφωτογραφίαψηλά,στὴ«βγοῦ» ἐπάνω, ἤπάνωστὸτραπέζιμέσασὲκορνίζακαὶσυνομιλοῦσανπολλὲςφορὲςμ᾿αὐτήν. ΚιἦτανἡἀναμονὴαὐτὴμιὰνἰδιότυπηΣαρακοστή, ποὺτὴδιαδέχεταιἡΓιορτὴκιἡΠανήγυριςμὲτὴνἐπιστροφὴ τοῦξενιτεμένου. Γι᾿αὐτὸκαὶτὸΤαχυδρομεῖοἦταντότεὁχῶροςὅπουκατοικοῦσεἡἘλπίδα. Ἀλλὰκαὶτὸἀληθινὸταμιευτήριοτῶνστεναγμῶν, τῶνὀνείρων, τῶνπροσδοκιῶν...Ποὺπάνταδὲνἦτανὅπωςτὶςἤθελανοἱἄνθρωποι, γιατὶκάποιεςφορὲςὁταχυδρομικὸςσάκοςπεριεῖχεκαὶμηνύματαποὺφαρμάκωναν τὴνψυχή, γιατὶἦτανἀγγελτήρια θανάτων, ἀσθενειῶν, οἰκονομικῶνκαταστροφῶν, ναυαγίωνκαὶτόσωνἄλλων...Ἦτανκιαὐτὰἄλλωστε, ἡἄλληὄψητοῦνομίσματοςκαὶτῆςζωῆς.
Τὰχρόνιαπέρασαν...Ἡτεχνολογίαπροχώρησεκαὶμὲγοργὰβήματαπαραμέρισετὴνἐπιστολογραφία. Τώραπιὰδὲνσώζονταιἐκεῖνατὰἀνορθόγραφακαὶγραμμένασὲχαρακωμέναχαρτιὰγράμματα, ποὺἐκτὸςτῶνἄλλωνσυνοδεύοντανἀπὸκάποιαστιχάκιαγραμμένασυνήθωςπίσωἀπὸ τὶςφωτογραφίες, ἔτσιγιὰνὰγίνεταιἡἐπιστολὴπιὸοἰκεῖα, κιἡφωτογραφίαπιὸπιστευτή.
«Εἶναιχαρτὶκαὶδὲμιλεῖ/ἔχεικλειστὸτὸστόμα...»ἔγραφαν. Κιἀπόμειναντὰστιχάκιαστὴμνήμημας, ὡςτεκμήριαπροσφορᾶςκάποιωνεὐάισθητωνσυγχωριανῶνμας, κιὡςἔναἄλλοδίδαγμαἐπικοινωνίαςκαὶμέσωτῆςποίησηςἀκόμα. Τῆςποίησηςποὺὁδηγεῖτὸλόγοκατευθεῖανστὴνκαρδιά. ὍπωςἀπόμεινεἀθάνατοστὴμνήμηκαὶτὸπαλιὸΤαχυδρομεῖο, τὸμισοφωτισμένοσὲὥραἀπόβραδηκαὶχειμωνιάτικη, μὲτὸχλωμὸκαὶσκονισμένοἠλεκτρικὸκαὶτοὺςπάνταεὐγενικοὺςκαὶφιλότιμουςὑπαλλήλουςτου, ποὺἤξεραννὰμοιράζονταιτὴχαρὰκαὶτὴλύπηστοὺςσυγχωριανούςτουςμὲτὸνκαλὸτὸλόγοπάντοτε: «Καλωσταδέχτ᾿κις». Πόσομᾶςλείπεισήμερα...
π. Κων. Ν. Καλλιανός
ΣΧΟΛΙΑ