Κάποιοι ἀπό τούς.....

Κάποιοι ἀπό τούς ἱερεῖς τῶν χωρίων... (Άνώνυμο Συναξάρι, ὡστόσο ἀληθινό) Τ ό χωριό ἦταν μικρό , μέ λίγες ψυχές βασανισμένες κ...

Κάποιοι ἀπό τούς ἱερεῖς τῶν χωρίων...
(Άνώνυμο Συναξάρι, ὡστόσο ἀληθινό)

Τόχωριόἦτανμικρό, μέλίγεςψυχέςβασανισμένεςκαίχτυπημένεςἀπότήνἀνέχειακαίτούςσεισμούς. Μικροκαμωμέναἦτανκαίτάσπίτια, μέλιγοστέςἀνέσεις, στενέςκάμαρεςκιἀβάσταχτοπόνοπούφώλιαζε, ἐκτόςἀπότίςψυχέςτῶνἀνθρώπων, καίστίςγωνιέςτους, μαζίμέτούςἴσκιουςκαίτίςθαμπέςτίςεἰκόνες, τίςσταλμένεςἀπ᾿τόχτές. ΕἰκόνεςσυντροφευμένεςἀπότίςἄυλεςτίςΜορφέςτῶνΠρογόνων.

Ἐκεῖἐφημέρευεσέχρόνουςκαίκαιρούςδύσκολους, καχεκτικούς, φορτωμένουςμέθλίψηκαίμαράζι, φτώχειακιἀνέχεια, ἕναςἁπλοϊκόςπαπᾶς, ἔντιμοςκαίεὐλαβής. Ὄχι,
δένεἶχετήνκαπατσωσύνητοῦπαπα-Θανάση, πούμνημονεύειὁμακαριστόςἈρχιεπίσκοποςἈθηνῶνΧρυσόστομοςΠαπαδόπουλος, στόβιβλίοτου, "Ὁἱερεύςτοῦχωριοῦ", οὔτεκαίτήνεὐστροφίατου.

Εἶχεὅμωςἕναἄλλο, κιἄγνωστοσέπολλούς προνόμιο, τόνάνοτίζειμέδάκρυατὶςσελίδες, ὅτανδιάβαζετάΕὐαγγέλιατῶνΠαθῶντοῦΧριστοῦ, ἀλλά καίνάἀναλύεται, πάλιμέχριδακρύων, ὅτανἔβλεπεμικρόπαιδί, ἄρρωστο. Τό ὄνομά του; Αὐτό δέν ἔχει σημασία. Γιατί δέν εἶναι ὄνομα, πού ἔχει κληροδοτήσει ἔργο ἐπιφανές καί ἄλλες περγαμηνές.... Δηλαδή αὐτά πού ἐπιζητεῖ ὁ κόσμος. Γιά νὰ χειροκροτήσει, νά πεῖ πέντε κουβέντες- περίπου ἐπαινετικές- καί μετά νά σωπάσει. Νά σωπάσει παντοτεινά....Ὡστόσο, τό μόνο βέβαιο εἶναι πώς ὁ ἴδιος βρίσκεται, μαζί μέ τἠ χορεία ἀπειροάριθμων συλλειτουργῶν του "ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου ...διά τήν μαρτυρίαν"(Ἀποκ. 6,9), τήν ὁποία ἔδωσε. Κι αὐτό τελικά εἶναι πού ἔχει καί τή σημασία του...

Πολλοί ἦσαν ἐκεῖνοι πού τόν περιγέλασαν, τόν καταφρόνησαν, τόν ὑποτίμησαν. Κι ἐκεῖνος μάζευε τούς καϋμούς, τά φαρμάκια, τίς ὑποχρεώσεις, τίς φόρτωνε πάνω στό μικρό κι ἄκακο γαϊδουράκι του, πού τόν συνόδευε μέ τίς ὅποιες καιρικές συνθῆκες στά ἱερατικά του καθήκοντα, καί κινοῦσε σιωπηλός, γιά τό ἄλλο τό χωριό πού ἔμενε. ( Κι ἐκεῖ μήπως λίγοι καϋμοί τόν περίμεναν; Τά κορίτσια μεγάλωναν κι ἔπερεπε ν᾿ άποκαταστηθοῦν· ὁ ἕνας γιός σπούδαζε, ὁ ἄλλος τήν ξενιτιά, τά ἐγγόνια περίμεναν κι αὐτά.....)

Λειτουργοῦσε ἄψογα. Μέ προσεχτικές καί συμμαζεμένες κινήσεις, καλή καί ἥρεμη ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν, δίχως θεατρινισμούς. Ὅπως ἐπίσης καί ἔψαλλε θαυμάσια. Ἀλησμόνητα θά μείνουν ἐκεῖνα τά Δοξαστικά τῶν Αἴνων, καθώς καί τό γνωστό Τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Κρατοῦσε δέ τό ὕφος τό εὐκατάνυκτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου εἶχε διδαχτεῖ τὴν ἱερή ἐκκλησιαστική μουσική.

Ὅταν πήγαινε ἐπισκέψεις σέ σπίτια, κυρίως γνωστῶν του ἐνοριτῶν, γιά κέρασμα προτιμοῦσε λίγο καλό μαῦρο κρασί-ὁ τόπος εἶχε ἄφθονα τότε καί καλά κρασιά-κι ἕνα κομμάτι ζυμωτό ψωμί. Βουτοῦσε τό ψωμί στό κρασί καί στυλωνόταν. Τό καλοκαίρι πάλι τοῦ ἄρεσε τό φρέσκο, κρύο νερό ἀπό τή βρύση μέ τό γλυκό τό βύσινο. Οἱ ἐνορίτες του τό ξέρανε καί πάσχιζαν νά τόν εὐχαριστήσουν. Αὐτά δέ πού γράφω δέν εἶναι λόγια φαντασίας, ἀλλά γεγονότα πού ἔζησα κοντά του. Θυμᾶμαι δέ ἀκόμα τό δροσερό τό κέρασμα τῆς θειᾶς τῆς Ἄννας ἀπολείτουργα, ἀνήμερα τῆς Παναγίας πού γιόρταζε ὁ γιός της, μέ κεῖνο ό θεσπέσιο βύσινο καί τό κρύο νερό ἀπό στάμνα φρεσκογεμισμένη ἀπό τήν πηγή. Ὅπως καί τή γιαγιά μου πού μόλις ἐρχόταν ὁ παπᾶς στό σπίτι τοῦ ἑτοίμαζε σέ καλό ποτηράκι τό κέρασμα καί μέσα σέ πιατάκι πρόσθετε μιά καλή "κόρα"ψωμιού. Κι ἐκεῖνος εὐχόταν καί εὐλογοῦσε.....

Στό ἱερό Βῆμα κάθε Κυριακή καί γιορτή, ἰδιάτερα δέ τή Μεγάλη Ἑβδομάδα μαζευόμασαταν πολλά παιδιά, γιά νά βοηθήσουμε, ὅμως κάποιοι ἀπό μᾶς καί γιά νά πειράξουν τόν παπᾶ. Κι ἐκεῖνος σπάνια μᾶς μάλωνε...Ἀφοῦ σχεδόν πάντα ἦταν σιωπηλός καὶ συμμαζεμένος. Γιατί μόνον Ἐκεῖνος πού διακονοῦσε γνωριζε τό σταυρό πού ἔφερε ὁ Γέροντας. Μέ βαθύ πόνο μέσα του καί πολλές φορές μέσα σέ κλίμα μοναξιᾶς, παιδεμοῦ, ἀφοῦ δούλευε καί στά χτήματά του, ἀλλά καί ἐμπαιγμοῦ ἀπό κάποιους πού νοιώθανε πιό βολικά νά ὑποτιμοῦν τόν ἄλλο. Ἔστω κι ἄν αὐτός ἦταν ὁ παπᾶς τους.....

Ὑπάρχουν πολλά τεκμήρια ἀπό τόν πολύχρόνιο, ὄντως, βίο του. Ὅμως έδῶ θ᾿ ἀρκεστῶ νά καταθέσω κάποιες γραμμές ἀπό μιά ἐπιστολή πού ἔστειλε στόν σπουδαστή καί ὑποψήφιο κληρικό γιό του. Ἐπιστολή γραμμένη ἐδῶ καί ἑξηνταπέντε περίπου χρόνια, μέ πατρική ἀντίληψη, σοβαρότητα, γνήσιο ἱερατικό ἦθος καί συμβουλευτικό χαρακτῆρα.

Παραθέτω ἕνα τμῆμα της "εἰς τιμήν καί μνήμην...", ὅπως εἶναι στό πρωτότυπο.

"... Εἴμεθα πολύ εὐχαριστημένοι πού ἔχεις ἀδελφικήν φιλίαν κάι ἀγάπην μέ τούς συμμαθητάς σου καί ὅτι ἀλληλοβοηθεῖσθε...καθότι θεῖος προορισμός ὅν ἐπιθυμεῖτε τοιούτως ἐπιβάλλεται ὑμῖν, ἵνα ἐκπληρῆτε ὡς μέλλοντες λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου. Οἱ κληρικοί ὠφείλουσι είς τήν κοινωνίαν νά εἶνε τό φῶς, "ἵνα βλέπωσι οἱ ἄνθρωποι τά καλά αὐτῶν ἔργα καί δοξάζωσιν τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν τῷ ἱερῷ Εὐαγγελίῳ λέγει "οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὄπως ἴδωσι τά καλά ἔργα καό δοξαζωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς".

Τό θεῖον ἀξίωμα τοῦ ἱερέως εἶνε ἀσυγκρίτως ὑψηλόν καί ἱερόν ἀπό τά ἄλλα κοσμικά ἐπαγγέλματα. Μετάδος τάς εὐχάς μου εἰς τούς εὐεργέτας ἱεροδιδασκάλους σου...."

Ποιός ξέρει, ἴσως ἐμεῖς οἱ νεώτεροι καί πιό καταρτισμένοι, πού ξέρουμε νά χειριζόμαστε καλυτερα τό λόγο, νά θηρεύουμε μέ προσοχή τίς λέξεις (μήν άστοχώντας, ὡστόσο, πίσω ἀπ᾿ αὐτές νά κρύβουμε τίς ρομφαῖες τῆς ἐμπάθειας ἤ τῆς κενοδοξίας), γιά νὰ ἐντυπωσιάσουμε, νά κατορθώσουμε νά διδαχτοῦμε ἀπό τόν ὀλιγογράμματο αὐτόν παπᾶ εἰλικρίνεια, γνήσιο ἐκκλησιαστικό ἦθος καί προπάντων ἁπλότητα.

π. Κων. Ν. Καλλιανός